یکی از خدمات رفاهی، برخورداری از خدمتی با عنوان بیمه نامه های اجتماعی است. عموما افراد جامعه، این خدمات را در قالب بازنشستگی و حوزه درمان و سلامت می شناسند. از این رو، سازمان تامین اجتماعی، سلامت ملی و خدمات درمانی ( مختص سازمانها و نهادهایی که صندوق بازنشستگی دارند )، به عنوان سه بیمه گر پایه شناخته می شوند که خدمات بازنشستگی و درمان را به بیمه شدگان خویش ارائه می دهند.
با توجه به اینکه حقوق بازنشستگی و خدمات درمانی ارائه شده توسط بیمه گر پایه، اغلب از حداقل های مصوب پیروی می کند، بیمه شدگان همواره به دنبال راهی هستند تا بتوانند حداقل حقوق خود را افزایش داده و یا هزینه های گزاف درمان که بخش اندک آن توسط بیمه گر پایه جبران می شود را به نحوی جبران نمایند.
اینجاست که بیمه نامه های بازرگانی با شناسایی نیاز جامعه، بیمه نامه های متفاوتی برای رفع دغدغه ها و جبران بخش بیشتری از هزینه های درمان اشخاص و یا حتی افزایش حقوق بازنشستگی، ایجاد و ارائه می نمایند.
بیمه نامه درمان تکمیلی، همانگونه که از نامش پیداست، افرادی می توانند از آن بهرمند شوند که دارای بیمه پایه باشند، تا این بیمه نامه آن خدمت را تکمیل نماید. از سوی دیگر این بیمه نامه غالبا به صورت گروهی صادر می گردد. بدین معنا که سازمانها و شرکتها، این بیمه را برای کارکنان خویش تهیه می نمایند. این گروه که متشکل از بیمه شده اصلی ( کارکنان ) و بیمه شده فرعی ( خانواده کارکنان ) می باشد باید حداقل 50 نفر باشد تا بتوان بیمه نامه درمان تکمیلی را برایشان صادر نمود.